بنی آدم اعضای یکدیگرند؟ سوگنامه ای برای خود

جمهوریت – ناصر تبریزی – هر از چند وقت، یک اتفاق چنان بر سر هر کس که حداقل ذره ای از انصاف و وجدان در او مانده باشد، آوار می شود، که هیچ فریادی، قادر به تخلیه درد بر جان زیخته، نمی شود.

خبر کوتاه و دردناک بود ، چنان شرمی بر تمام وجودم رخنه کرده، که بی تعارف، نه  از ایرانی بودن خود ، که از انسان بودنم هم ناامید شده ام

مرگ برای چهارصد هزارتومان!

دهل‌نواز مشهور موسیقی «در معرض خطر زوال دهل‌و‌ سرنای بلوچستان شیرمحمد بلوچ‌زهی در محله فقیرنشین سوچنکان بر اثر بیماری در سکوت و بی‌توجهی و فقر و بی‌خبری مطلق درگذشت.

علت مرگ درد آور تر از مرگ شیر محمد «آخرین باز مانده دهل و سرتای بلوچستان» است!

بگذارید به نقل از روزنامه اعتماد بگویم که خود توان نوشتن این ستور را ندارم،

«…… «شیر محمد» دهل‌و‌ سرنای بلوچستان، چند روز پیش در سکوت و بی‌توجهی و تنگدستی و بی‌خبری به خاطر ناتوانی در پرداخت هزینه داروی خویش که فقط چهارصد هزار تومان بیشتر قیمت نداشت پس از ماه‌ها دست‌و‌پنجه نرم کردن با بیماری تنفسی و مشکلات عدیده معیشتی، سرانجام در یکی از محلات فقیرنشین «نیک‌شهر به نام سوچنکان» غریبانه چشم از این جهان فرو بست….»

چشممان روشن بر این اتفاق شوم!

نمی دانم باید برای شیر محمد مویه کنم……

یا بخاطر از دست دادن آخرین یادگار دهل نوازی سیستان بگریم….

یا بنالم از مرگ انسانیت….

حال باید بر سوگ چه چیزی بنشینیم؟

مرگ خود یا مرگ مظلومیت هنر و هنرمندان در ایران…

یا از درد بنالیم بر بی تفاوتی کسانی که قاعدتا باید پاسخگوی چنین ظلمی باشند…

ما در «قالب بنی آدم» نیستیم و بدترین جفا را در حق انسانیت بجا می آوریم..

ما دیگر از اینکه  « ز یک گوهر » باشیم، شرمنده هستیم

چگونه است که در کنار گوشمان، عزیزترین یادگار های فرهنگ ایران، غریبانه از دست می روند و ما در بی خبری و غفلت، سر در آخور روزمرگی ها، روزگار سپری می کنیم ؟

به یقین آیندگان از ما به خوبی یاد نخواهند کرد…

بیایید برای خود از درگاه خداوند جهت این همه بی تفاوتی ها نسبت به «انسانیت خویش» ، طلب بخشش کنیم.