از کیارستمی تا پوراحمد و مهرجویی ؛ آوار مصیبت بر سر سینمای ایران

جمهوریت – ناصر تبریزی – خبر بسیار دردناک و باور نکردنی بود، داریوش مهرجویی و همسرش در ویلای خود واقع در مشکین دشت بصورت فجیعی با ضربات متعدد چاقو به قتل رسیدند….

در ساعات اولیه صبح امروز زمانی که خبر را دیدم، نا خودآگاه به یاد نوابغ از دست داده سینمای ایران  طی این چند سال شدم، کسانی که حاصل تجربه تاریخ سینمای ایران و نبوغ شخصی آنان بود به یکباره ازمیان ما رفتند….

چند سال دیگر باید منتظر ماند تا بار دیگر شاهد چنین نوابغی در سینمای ایران باشیم ؟

عباس کیارستمی زمان ۱۳۹۵

علت مرگ:  کیارستمی در تاریخ چهارم ژوییه سال ۲۰۱۶ در پاریس در گذشت. دوران پیچیده بیماری عباس کیارستمی در فروردین سال ۹۵ آغاز شد و کمتر از پنج ماه بعد در حالی که به هزینه تهیه کننده آخرین فیلمش برای طی کردن دوران نقاهت به پاریس رفته بود تا تحت مراقبت قرار گیرد، سکته مغزی کرد و درگذشت. خانواده کیارستمی و جامعه هنری ایران مرگ کیارستمی را ناشی از قصورهای پزشکی دانستند و انتقادات زیادی در دوران بیماری و پس از مرگ کیارستمی علیه پزشکان معالج و وزارت بهداشت وارد شد.هنوز با گذشت ۷ سال، هنوز اتفاق نظری در باره علت مرگ عباس کیارستمی وجود ندارد…

برنده ۲۷ جایزه جهانی سینما و چندین مدال و عضویت در جامعه معتبر سینمایی چهان،در ایران به جز توهین ، افترا، وتمسخر چیز دیگری نصیبش نشد…

نتیجه اش هر چه باشد فرقی نمی کند…

ملت ایران «پر افتخارترین  کارگردان» سینمای خود را از دست داده بود…

کیومرث پوراحمد: اردیبهشت ۱۴۰۲

مردی که سمبل امید و بها دادن به ارزش انسان و انسانیت بود در اقدامی به «ظاهر خودکشی» از میان ما رفت…

در آن روزهای تلخ «داریوش فرهنگ» در باره اقدام به خودکشی بزرگ مرد سینمای  ایران، این چنین مویه می کند:

«…..چه کسی باور می کند که این مرد «خوش و بذله گو» اینگونه از میان برود؟!….

چگونه می توان به خودکشی مردی که در لابلای تمام فیلم هایش می توانستی عشق ، امید و میل به زندگی را ببینی، …. خودکشی کرده باشد؟….

حتی اگر مردی همچو او که در میان همکارنش و دوستانش به عشق به زندگی معروف بود، به واقع خودکشی کرده باشد! مسئله دردناک تر می شود…

جواب هر چه باشد، چیزی را عوض نخواهد کرد..

و اینک داریوش مهرجویی …

امروز نیز مردم ایران، صبح را با یک تراژدی دیگر آغاز کردند…

تفاوت مهر جویی با سایر کارگردانان وطنی، در مردمی بودن او بود ، فیلم های او نه تنها قشر روشنفکر ایران را به خود جلب می کرد. بلکه برخی از آثار او چنان در میان عوام جای باز کرده است که به راحتی نمی توان حجم اندوه ملی، در از دست دادن مردمی ترین کارگردان ایران را اندازه گرفت.

به قول یکی از اهالی سینما ، قتل داریوش مهرجویی یک فاجعه ملی است…،

قلب کسانی که در سال ۱۳۶۸  با فیلم «اجاره نشین ها» سرشار از خنده و شادی شده بود،امروز زخمی است ،مملو از درد است …

آیا می توان کسی را در کشور سراغ گرفت که در باره فیلم«گاو» مهرجویی به فکر فرو نرفته باشد؟

چند بار «گاو» در ایران و جهان اکران شده و چند جلسه «گفت و شنود» در باره این «فیلم  استثنایی» برگزار شده است؟

فیلمی که «بعد زمان و مکان» را پشت سر گذاشته است،و هر نسلی می تواند با تماشای سکانس به سکانس آن، با مهرجویی هم درد و هم داستان شود…

کسانی که در پرده سینما، فیلم«پری (۱۳۷۳)» را دیده اند، حضور پررنگ «پری» و دیالوگ های تکان دهنده ی زنده یاد خسرو شکیبایی را فراموش نکرده اند….

صحبت از فیلم های داریوش مهرجویی پایانی ندارد..

بطور قطع، به هیچ وجه نمی توان یاد و جایگاه او  را از ذهن مردم ایران پاک کرد…..

لحن خشمگین و فریاد های خشم آلود او را زمانی که مجوز پخش یکی از فیلم هایش را ندادند،از ذهنم پاک نمی شود…….

در مقابل دوربین با صدای دردناک فریاد میزد …

….من معترضم…

چرا فیلم «لمینور من» با داشتن پروانه نمایش اجازه پخش ندارد…..

سخن از مهر جویی، سخن از «حق های ، ناحق شده» و محرومیت از ابتدایی ترین حمایت از اهالی هنری است که آثارشان ریشه در قلب ها و اذهان چندین نسل در ایران داشته و  دارد….

….قتل مهرجویی  به هر بهانه و دلیلی باشد، به طور قطع علامت سوالی بزرگ برای سینمای ایران باقی خواهد ماند….

پرسشی که بعد از وقوع یک حادثه دلخراش برای نوابغ و بزرگان ایران مطرح می شود و همواره بدون پاسخ مانده است…

به طور قطع یاد و نام او در  اذهان چندین نسل (از سال ۱۳۴۶ تا به امروز) و تا زمانی بس طولانی، جاودان و گرامی خواهد  ماند…..