آثار مهاجرت از مرکز و جنوب به استان های شمالی

جمهوریت – ناصر تبریزی –  یکشنبه ۱۵ مرداد ماه جاری مطلبی در سایتها و تعدادی از خبرگزاریها، منتشر شد ، که توجهم را جلب کرد

ابتدا بعنوان مقدمه، چند عنوان خبری مرتبط با این موضوع را برای یادآوری خوانندگان عزیز بازگو می کنم،

• بحران اقلیمی بخصوص در منطقه خاورمیانه و احساس خطر کردن کویر نشینان و مرز نشینان
• سد ساری های بی رویه و خشک شدن مزارع کشور (بخصوص در فلات مرکزی و جنوب )
• موضوع حقابه هیرمند، و قصه گردنکشی و قلدری طالبان، در باره سهم آب ایران از هیرمند!
• مسکوت مانده هر طرحی ( اگر طرحی وجود داشته باشد) با محور توسعه، یا کارآفرینی در جنوب شرق ایران بطور عام و سیستان و بلوچستان بطور خاص
• خشک شدن دریاچه هامون، به دلایل فراوان
• تعطیلی کانون های قانونی مبادلات مرزنشینان ، از طریق اختصاص سهمیه مرزنشینی
• عدم توانایی در مهار یا تثبیت قیمت دلار، که از ملزومات معاملات مرز نشینی محسوب می شود
• هشدار های اساتید دانشگاه ها، فعالین و پژوهشگران محیط زیست در بحران بی آبی و بیکاری
• خالی شدن تدریجی شهر های جنوب و جنوب شرق کشور بواسطه بیکاری مفرط

راستش را بخواهید ادامه این نکات خارج از حوصله خوانندگان بوده، و ترجیح می دهم تا اصل مطلب را ادا کنم.

رضا افلاطونی،۱۵ مرداد ماه جاری طی یک گفتگو با ایسنا، دریچه دیگری (از تبعات مواردی که در بالا عنوان شد) را برای مسئولین گشود، افلاطونی اعلام کرده که «….حدود ۸۰۰ هزار نفر طی دو سال اخیر به مازندران مهاجرت کرده‌اند و اگر همینطور ادامه یابد شاهد مهاجرت‌های گسترده از استان‌های فارس و سیستان و بلوچستان که فرونشست‌های زیاد در آن صورت می‌گیرد، خواهیم بود.

اهمیت این خبر در کجاست؟

مهاجرت ۸۰۰ هزار نفر طی دو سال از جنوب کشور به سوی سواحل شمالی، نشانگر عمق نگرانی از آینده ساکنین این مناطق است، دیر زمانی نه چندان دور،  دوستدارن این مرز و بوم، هشدار داده بودند، که ساخت سد های بی رویه ،برداشت های غیر مجار، نه فقط تشنگی و ویرانی را برای آن مناطق به ارمغان می آورد، بلکه قطعا در زمانی کوتاه، آثار شوم آن در سایر مناطق ایران نیز مشاهده خواهد شد..

.امروزه استان های خراسان تهران،کردستان،اصفهان و کلیه مناطق جنوب کشور به جز تشنگی، مزه شوره زارهای دریاچه ارومیه، و تالاب های خشک شده اقصی نقاط کشور را  در دهان و بینی خود می چشند.

آثار مهاجرت به استان های شمالی کشور

نکته مخاطره آمیز دیگر، تبعات مهاجرت های بی حساب به استانهایی است که خود درگیر مشکلات بحران های اقلیمی هستند.

پژوهش نشان می دهد که تراز دریاچه خزر امسال نسبت به سال گذشته۶۰ سانتی متر کاهش داشته است (این امر نه فقط به دلیل کمبود بارش ها، بلکه بستن رودخانه هایی که به دریاچه خزر می ریزند، نیز مزید بر علت شده است، متاسفانه همسایه شمالی ما از خشک شدن «دریاچه اورال» هیچ خمی به ابرو نیاورده و بیشترین نقش در بروز تراز منفی و خطرناک در این دریاچه را داشته است.

پرسش بسیار مهم اینجاست که:

• اولا آیا استان های شمالی کشور به لحاظ امکانات شهری، زیرساخت لازم برای پذیرایی سیل جمعیت روانه شده به آن استان ها خواهند داشت.
• برای کار، مسکن،انرژی »مهاجرین» که بطور قطع، روند افزایشی را در بر خواهد گرفت، چه برنامه ای تدارک دید شده است.
• هم اکنون استان مازندران خود با معضل زباله، کمبود آب و خشک شدن رودخانه های فصلی و غیر فصلی، کمبود ماهی برای صید، عقب نشیتی خزر، گرمایش زمین و محدود شدن کشاورزی، خشک کردن تالابها، تراش جنگلها،و …. ده ها دلیل دیگر که گواه نبود ظرفیت برای مهاجرت به این استانها می باشد ، چه برنامه ای تدارک دیده شده است؟ بررسی برنامه توسعه هفتم، نشانی از «دغدغه مهاجرت مردم» نشان نمی دهد.

آیا در آینده ای نزدیک شاهد حاشیه نشینی در استان های شمالی کشور به بهای ویرانی جنگل های هیرکانی خواهیم بود؟