جمهوریت – عاطفه تلقانی مسئولِ سابق میز تخصصی اتباع خارجی خبرگزاری صدا و سیما در گفت و گو با خبرنگار جمهوریت درباره ی هیاهوی
رسانه ای ایجاد شده در فضای مجازی در رابطه با اختصاص اخبار اتباع در شبکه خبر گفت: تعبیرِ «سنگ اندازی صدا و سیما در برنامه های دولت پزشکیان برای خروج اتباع از کشور و اقدام آگاهانه علیه ملت ایران» برداشتی شخصی و به دور از واقعیت بوده زیرا پیشینه ی بخش خبری بیست و سیِ شبکه خبر و ایجاد میز اتباع افغانستانی در کنار سایر میزهای تخصصی خبرگزاری صدا و سیما به حداقل ۸۰۰ روز پیش از انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ می رسد.
تهیه کننده ی مجموعه گزارش های «اخلاق حرفه ای در مطبوعات» با بیان این که شبکه های اجتماعی مجازی با ایجاد فرصتی برابر، امکانی است برای به اشتراک گذاشتن نقطه نظرات بدون واسطه، خاطرنشان کرد: بازانتشار اخبار فاقد اطلاعات موثق در رسانه های معتبر بدون آن که در خصوص آن صحت سنجی انجام شود، به شایعات (اخبار و اطلاعات تحریف شده، نادرست یا تایید نشده) اعتبار نمی بخشد.
وی در پاسخ به این سوال که «اختصاص یک بخش خبری در رسانه ملی برای اتباع، چه فایده ای برای ملت ایران دارد؟» به فرار اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان در ۲۴ مرداد ۱۴۰۰ و آغازِ موج گسترده ی مهاجرت مردم افغانستان به ایران، همزمان با به قدرت رسیدن طالبان اشاره کرد و گفت: در ابتدا یادآورمی شود که طالبان امروز رویکرد جدیدی اتخاذ کرده و با طالبان ۱۴۰۰ قابل مقایسه نیست اما حکومت داری طالبان در دهه هفتاد سبب شده بود که رعب و وحشت زیادی به خصوص در میان قوم هزاره ایجاد شود و مردم افغانستان آوارگی را انتخاب کنند. آماری از مرزهای غیررسمی موجود نیست اما بر اساس گزارش ها تا چندین ماه پس از به قدرت رسیدن دوباره ی طالبان، روزانه حدود ۵ هزار نفر افغانستانی از پایانه های مرزی وارد ایران شدند. در حالی که پیش از آن، روزی ۷۰۰ الی ۸۰۰ تن از مرزهای رسمی، وارد ایران می شدند.
صادق رضا دوست مدیرکل سابق اتباع و امور مهاجرین خارجی ـ خرداد ۱۴۰۱
به یک باره کشور با رشد بی سابقه ی جمعیتی مواجه شد و باید برای تامین انرژی، منابع غذایی، مسائل درمانی و سایر نیازهای مهمانان ناخوانده برنامه ریزی می شد در حالی که آماری دقیق از جمعیت مهاجرین در ایران پس از تحولات افغانستان در دست نبود. حدود هشت ماه پس از تابستان ۱۴۰۰ وزارت کشور دولت سیزدهم بر آن شد که در بازه ی زمانی ۲۹ روزه (۲۰ اردیبهشت تا ۱۷ خرداد ۱۴۰۱) طرح سرشماری اتباع افغانستانی را اجرا کند. این زمانِ محدود با توجه به تعداد چند میلیونی مهاجرین فاقد مدارک شناساییِ موردِ تائیدِ دولت ایران، در کنارِ نبودِ زیرساخت های لازم در دفاتر پیشخوان دولت، شیوع کرونا و بی اطلاعی و کم اهمیت دانستنِ شرکت در احراز هویت از سوی جامعه ی هدف مشکلاتی را، هم برای مجریان سرشماری و هم برای مشارکت کنندگان در طرح ایجاد کرده بود. میز تخصصی اتباعِ خبرگزاری صدا و سیما در اخبار اتباع و گفتگوی ویژه خبری به انعکاس مشکلات پرداخت به طوری که معاونت امنیتی و انتظامی وزارت کشور مجاب شد تا دو دفعه این طرح را تمدید کند بلکه آمار دقیق تری از حضور اتباع فاقد مجوز در خاک ایران به دست آید.
خانه کودک ناصر خسرو ـ دیماه ۱۳۸۲
عاطفه تلقانی که در کارنامه اش، سابقه ی تدریس به کودکان افغانستانی تبار دیده می شود و مدتی هم به عنوان نایب رئیس «انجمن صلح عادلانه برای همه» فعالیت داشته گفت: در همه ی کشورها با اتباع فاقد مدرک اقامت برخورد قانونی می شود و در خصوص ضرورت جلوگیری از ورودِ غیرمجازِ اتباع خارجی و اخراج افراد فاقد مدارک اقامتی از خاک ایران، الزام به سازماندهی و نظم‌دهی گروه مهاجرین غیرایرانی، واکنش به اجرا نشدن تعهدات جهانی با وجود اعمال تحریم های اقتصادی گسترده علیه کشورمان و البته حفظ امنیت کشور در مقابل تروریسم، کوچکترین تردیدی وجود ندارد اما مرور چرایی آوارگی میلیون ها تن پس از سقوط دولت فاسد اشرف غنی و به قدرت رسیدن طالبان در راس حاکمیت کشور افغانستان، هم می تواند منصفانه باشد و هم قدری از میزان غضب جامعه ی ایرانی علیه حضور پرشمار اتباع افغانستانی در شهرهای مختلف بکاهد.
طرح سرشماری اتباع افغانستانی ـ خرداد ۱۴۰۱
وی یادآور شد: ملت ایران پس از انقلاب اسلامی نخستین موج مهاجرت آوارگان افغانستانی را آن هم در روزهای سختِ جنگ تحمیلی همزمان با اشغال خاک افغانستان توسط ارتش سرخ مدیریت کرد. ما همان مردمی هستیم که در میان نسل های دوم و سوم جامعه ی مهاجرِ افغانستانی، نخبگان علمی، ورزشکاران، کارآفرینان و هنرمندانی را پرورش دادیم. خدمات تجار و سرمایه گذاران افغانستانی تبار را نمی توان نادیده گرفت. همانطوری که نمی توان بهره مندی از خدمات کارگران مهاجر را در سخت ترین مشاغل فراموش کرد و آنچه در زمانه ی امروز نیازمند بازنگریست، ادبیاتی است که علیه جامعه ی مهاجر افغانستانی متداول شده است. یادمان باشد که تعدادی از دختران تحصیلکرده ی ایرانی، رضایت مندانه و عده ای از دختران مان نیز به علت فقر و تنگدستیِ والدین شان با مردانِ مهاجر ازدواج کرده و صاحب فرزند شده اند. پس ضرورت دارد هنگام نقد و انتقادها عبارت «بنی آدم اعضای یک پیکرند» را مدنظر قرار دهیم و عواطف خانواده هایی که با جامعه ی مهاجر نسبت خویشاوندی دارند، زخمی نکنیم.
شاگردان سابق خانه کودک ناصر خسرو (مهندس مجتبی رضوانی مقیم استرالیاـ مهندس حامد صالحی ـ مهندس مشتاق رضایی و …)
عضو سابق انجمن حمایت از حقوق کودکان در پایان با یادآوری آغاز جنگ شهرها در بهمن ۱۳۶۲ و با اشاره به مخالفت امام خمینی (ره) با درخواست سفیر اتحاد جماهیر شوروی برای استرداد مجاهدین و پناهندگان افغانستانی در ازای توقف موشک باران شهرهای ایران توسط رژیم بعثی عراق گفت: یکی از دانش آموزانم که چند سالی است در رشته ی دندانپزشکی فارغ التحصیل شده و یک سال از اشتغال به کارش در کشور اتریش می گذرد، دو سال و نیمِ پیش پس از هجده سال به دیدنم آمد.
یکی از خاطرات سمیرا این بود: وقتی برگشتیم افغانستان تا چند روز چیزی از گلویم پایین نمی رفت. پدرم از مادرم خواست من را به بازار ببرد، شاید خوراکی خوشمزه ای نظرم را جلب کند. موقع برگشتن در مسیر بازار تا منزل، کیف پولم را گم کردم. تمام پولی که نماینده ی کمیساریای عالی پناهندگان به خاطر برگشتن داوطلبانه به افغانستان به من داده بود، داخل کیفم گذاشته بودم. وقتی متوجه گم شدنِ کیف پولم شدم، بی اختیار شروع کردم به گریه کردن و فریاد زدن. می گفتم «بابا بزرگم رو گم کردم! بابا بزرگم رو گم کردم!» مادر و پدرم که از پریشانی من ترسیده بودند، پرسیدند «چی می گی؟ کدوم بابابزرگ؟» و سمیرا گفته بود «امام خمینی! … عکس امام خمینی توی کیفم بود.»
بیشتر بخوانید:
