ناصر تبریزی
جمهوریت : سازمان ملل متحد، اولین دوشنبه های اکتبر هرسال را بعنوان روز جهانی زیستگاه نامگذاری کرده است.دلیل اصلی این نامگذاری، وضعیت شهرها و حق اساسی همه انسانها برای دسترسی به محل زندگی مناسب عنوان شده است. در بیانیه سازمان ملل متحد که به مناسبت این روز منتشر شده، چنین می خوانیم:«این روز در نظر گرفته‌شده است تا جهان به یاد داشته باشد که همه ما قدرت و مسئولیت شکل دادن به آینده شهرهایمان را داریم.»، اول اکتبر ۲۰۱۸ در برنامه ای که توسط سازمان ملل در نایروبی تدارک دیده شده بود، محور های ذیل مورد تاکید قرار گرفت:
-افزایش آگاهی درباره زباله‌های شهری بعنوان چالش جهانی که همه ما باید به آن توجه کنیم
-تسهیل گفتگو و مشارکت شهروندان
-ترویج راه‌حل‌های ابتکاری برای مدیریت زباله‌های شهری
-بسیج منابع برای رسیدگی به چالش‌های زیستی و زباله‌های شهری
قرار بود به این بهانه، این موضوع که همه ی انسانها می بایست در زیستگاه مناسب سکونت داشته باشند، تاکید شود.اما با گسترش سبک زندگی شهر نشینی و نابودی روزانه روستاها و رشد عجیب جمعیت انسانها، شاهد هستیم که نه تنها زیستگاه انسانها با مخاطرات و بحران های جدی روبرو شده، بلکه با تجاوز به حریم دیگر موجودات زنده، موجب برهم زدن نظم اکوسیستم و نابودی برخی گونه های حیات وحش نیز شده است. تجاوز به حریم حیات وحش تبعات سنگینی را برای بشر به دنبال داشته است . مسئله ای که امروز با شیوع کرونا توسط برخی از پژوهشگران به آن تاکید می شود .تجاوز به حریم جنگلها و حیات وحش موجب شده تا ساکنین آن محکوم به همزیستی غیر مسالمت آمیز با انسان در یک بستر شوند.به دنبال این اتفاق نامیمون، شاهد ظهور و شیوع بیماری های مشترک انسان و حیوان هستیم .کرونا، آنفولانزای مرغی و …. گویای این واقعیت تلخ است که بشر به بهانه زیست و رفاه بیشتر ، زیست و رفاه خود و سایر موجودات کره خاکی را به درد سر انداخته و در کنار انقراض گونه های مختلف گیاهی و جانوری خود را نیز در معرض بیماری های هولناک قرار داده است. رشد فزاینده جمعیت انسانها به حدی بوده است که برای تامین معضل مسکن، روزانه شاهد جاده کشی های غیر اصولی و در تضاد با اصول زیست محیطی در کوهها و جنگل های بکر هستیم، ما فراموش کرده ایم زیاده خواهی بشر در قرن گذشته مهمترین عاملی بوده که زیستگاه های همه ی موجود زنده را تهدید می کند. زمان آن رسیده که اگرچه دوشنبه های اکتبر هر سال یادآور رفاه بیشتر برای جامعه شهری و روستایی باشیم اما باید به این باور نیز برسیم که این تصمیم تنها در گرو احترام به قوانین طبیعت میسر خواهد بود،باور کنیم گه دست درازی به نظام طبیعت نه تنها رفاه را برای جامعه بشری به ارمغان نمی آورد، بلکه بطور قطع با گذر زمان، رفاه بدست آمده نیز از دسترس خارج خواهد شد و سرنوشت بشر دست کم از بلایی که انسان بر سر طبیعت آورده، نخواهد داشت. انسان چاره ای جز سر تعظیم فرود آوردن به نظام هستی و مماشات با طبیعت ندارد. این کره خاکی به تمامی ساکنان آن تعلق دارد و بشر برای ادامه حیات خود باید فکر اساس برای بقای زیستگاه تمامی ساکنان آن داشته باشد تا در سایه این مماشات خود را نیز از بلایی پیش رو دارد، در امان بماند.
