صادرات گوشت بره و اثرات منفی آن بر محیط زیست کشور

جمهوریت– ناصر تبریزی – خبرهای رسیده حاکی از آن است که در اوایل مهر ماه جاری حدود ۵۰ هزار دام سبک (بره نر) به کشور کویت صادر شده است.

بنا بر اظهارات یکی از فعالان این حوزه، گرانی بیش از قیمت گوشت گوسفند و عدم استطاعت مالی در کشور موجب رکود بیش از حد فروش گوشت گوسفند شده و این امر موجب تمایل دامداران برای صادرات مضاعف شده است.

یکی دیگر از فاکتور های تمایل تولید کنندگان گوشت، قفل شدن امکان واردات نهاده های دامی اعلام شده است. بنا بر اظهارات مسئولان حدود ۷۰ میلیون دام سبک در کشور وجود دارند که در فصل چرا می بایست به چراگاه ها بروند اما خشکسالی موجب شده که زمان چرای دام  کاهش یابد.

از سوی دیگر چراگاه ها به میزان قابل توجهی از بین رفته و دیگر پرورش دام به صرفه نمی باشد. قابل ذکر است که فعالان این حوزه و حافظان محیط زیست، سالها قبل، بروز مشکلات امروزین را پیش بینی کرده و به روشنی نابودی چراگاه ها را هشدار می دادند.

در آن دوران، همه  اعتراضات در چرای بی رویه، متوجه حجم دام های خارج از ظرفیت چراگاه ها اعلام شده بود، ولیکن متاسفانه هیچ گوش شنوایی عاقبت این روز ها را پذیرا نبود.

در حالی که برای پروار شدن ۷۰ میلیون دام ، میلیونها  لیتر آب، آن هم در این شرایط بحرانی صرف شده و به اذعان تولیدکنندگان، صادرات آن هم برای تولید کننده چنگی به دل نمی زند و از سر اجبار و قبل از تمام شدن دوره پروار بندی،به سرمایه های خود و کشور ، به ناچار چوب حراج می زنند.

معلوم نیست که چه زمانی مدیریت به خواب رفته کشور از خواب غفلت بیدار خواهند شد. در دورانی که حضرات به تعداد افزایش یافته  بی رویه دامها افتخار کرده و شعار خودکفایی سر می دادند، می بایست جوابگوی خسارت مالی به تولید کنندگان و تحمیل ویرانی به چراگاه های کشور باشند. امروزه در شرایطی که چرای بی‌رویه، بیش از ۸۰ درصد مراتع را به آستانه نابودی کشانده است .

این در حالی است که بررسی «اکولوژیک» نشان داده ، نه تنها چرای بیش از ۷۰ میلیون راس دام در کشور، تنوع زیستی با ارزش را به شکل غیر قابل جایگزین از بین برده بلکه اثرات جانبی نیز نظیر اختلال در چرخه آب، فرسایش خاک سطحی، رانش زمین، پدیده گرد و غبار و زیان ‌های مالی را نیز به همراه داشته است.

امروزه شاهد آسیب به جمعیت های بسیاری از انواع گونه‌های جانوری و گیاهی در سطح اکوسیستم‌های طبیعی کشور هستیم  و به نظر می رسد اراده قاطعی که بتواند دستکم جلودار سرعت ویرانی و آسیب به محیط زیست باشد ، وجود ندارد.

سخن این جاست که، راهکارها بسیاری طی این سالیان و بارها و بارها توسط اساتید دانشگاه،فعالان و کنشگران محیط زیست گفته  و  نوشته شده و صدها مقاله و پژوهش برای نجات باز مانده آن منتشر شده است، متاسفانه آنچه به گوش نرود فریاد است