قرار است اولین رئیس‌جمهور ایران اسلامی در قرن ۱۵ هجری‌شمسی، کسی باشد که توانایی حل مشکلات موجود کشور را که به دولت مربوط است، داشته باشد؛ آرزوی شادی‌بخش.
حال اگر کسی نتواند مصائب ملت بزرگ ایران را برطرف کند، نباید پا پیش بگذارد، اگرچه هر فردی که کاندیدای این پست مهم می‌شود، خود را قادر بر هر کاری می‌داند، ولی تجربه نشان داده که بسیاری از ادعا‌ها در همان حد ادعا باقی مانده است. بدون شک همه می‌دانند که رئیس‌جمهور در قانون اساسی شرح وظایف روشن و تعریف‌شده‌ای دارد، اما در عمل برای اجرای وظایف خود با موانع گوناگون رو‌به‌رو می‌شود و در بسیاری از مواقع هم با مراکز دیگری از قدرت، تداخل مسئولیت پیدا می‌کند.
بر این اساس فردی شایسته رسیدن به مقام ریاست‌جمهوری در ایران است که با عزمی راسخ از دخالت دیگران در وظایف اصلی و تام و تمام دولت جلوگیری نماید و دیگر اینکه نگذارد با دخالت‌های غیرقانونی مراکز دیگر، در امور اجرایی کشور، مسئولیت‌ها لوث شود. بدیهی است این بار اگر شرایط کشور و جامعه ایران تغییر نکند، کشاندن مردم به پای صندق‌های رای کار بسیار سختی خواهد بود.
مگر اینکه: ۱– اصلاح‌طلبان از مطرح کردن چهره‌ای که سابقه اصلاح‌طلبی واقعی ندارد خودداری کنند. افراد دمدمی‌مزاج، علاقه‌مند به ماندن در قدرت به هر قیمتی، کسی که از اختیارات رئیس‌جمهور جمع‌بندی ندارد و کسی که خود را از مشورت متخصصان امور حکمرانی بی‌نیاز می‌بیند، هرگز نمی‌تواند مورد احترام اصلاح‌طلبان باشد و مهم‌تر از آن مردم هم رای نمی‌دهند. ۲– اصلاح‌طلبان با شعارها و حرف‌ها و برنامه‌های بیست و اندی سال گذشته نمی‌توانند بر کرسی ریاست دولت بنشینند. اول باید از اختلاف‌نظر درباره ضرورت ورود یا عدم ورود به عرصه انتخابات دست بردارند که مانند انتخابات مجلس یازدهم تکروی و تفرقه پیش نیاید. از طرفی باید با ارائه طرح‌ها و برنامه‌های قابل اجرا، برای قانع کردن مردم ناراضی و به‌خصوص جوانان اقدام نمایند. اکنون فرصت آن نیست که در مورد پارلمان اصلاحات یا شورای هماهنگی جبهه اصلاح‌طلبان یا شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان و بااهمیت و بی‌اهمیت بودن هرکدام از اینها، وقت زیادی از سران احزاب اصلاح‌طلب یا ریش‌سفیدان این جناح گرفته شود، بلکه امروز وقت آن است که تعدادی از اندیشه‌ورزان احزاب اصلاح‌طلب، به طور مرتب تشکیل جلسه دهند و برای انتخابات ۱۴۰۰ و شیوه جذب افکار عمومی برای بازسازی اعتبار پیشین اصلاح‌طلبان در کل جامعه، برنامه بدهند با حرف‌های امروزه و طرح‌های نو.
۳– اگر در چندین ماه آینده با توجه به وخامت اوضاع کشور، اهمیت حضور اصلاح‌طلبان و اندیشه اصلاح‌طلبی را نپذیرفتند و همچنان در ردصلاحیت باتجربه‌ترین رجال سیاسی اصلاح‌طلب اصرار ورزند، بهتر آن است که اصلاح‌طلبان همچنان به پیروی از امام اصلاح‌طلب، حضرت علی (ع) سکوت را ادامه دهند و از تحرکات انتخاباتی و فعالیت‌های سیاسی پا برچینند تا یک دستی در همه ابعاد، صلاح خویش را عملیاتی کنند.۴- اگر اصلاح‌طلبان جز این، طرح‌هایی برای ورود همه‌جانبه به عرصه انتخابات دارند، تدوین و اعلام نمایند که جوانان علاقه‌مند بتوانند از هم‌اکنون خود را برای حضور در صحنه آماده کنند، به شرط اینکه در این طرح‌ها، چانه زدن با شورای نگهبان لحاظ نشده باشد. فکر می‌کنم دیگر بس باشد رفتن پیش این و آن که آنها را قانع کنند که اصلاح‌طلبان ردصلاحیت نشوند.
انسان عاقل از یک سوراخ، چند بار گزیده نمی‌شود. اگر قول مساعد هم باشد، در عمل بعید است چهره‌های رای‌آور و تحول‌ساز از جناح اصلاح‌طلب را وارد عرصه کنند تا کلید اتاق ریاست‌جمهوری دوره سیزدهم – مثل مجلس یازدهم– در اختیار یک نفر اصولگرا قرار بگیرد. ۵– اصولگرایان اما، چشم انتظار یک پیروزی دیگرند. کلید افتاده از دست حسن روحانی را از هم‌اکنون در دست خودشان می‌بینند و در حال و هوای سال‌های ۸۴ تا ۹۲ نفس می‌کشند، غافل از آنکه بین خودشان رقابتی سخت پیش می‌آید و مغرورانه همدیگر را تضعیف می‌کنند. نتیجه‌اش هم قهر کردن مردم و خلوت شدن حوزه‌های رای‌گیری است، مثل انتخابات مجلس یازدهم.
