جمهوریت-ناصر تبریزی نوشت:اخیرا داشتم مطلبی در مورد دستگاه های آب شیرین کن و نقش آن در محیط زیست را مطالعه می کردم ، مثل همیشه «هاج و واج» مانده بودم،اجازه دهید برای روشن شدن مسئله ، به چند عدد و رقم اشاره کنم.
تعداد پروژه های آب شیرین کن در کشور
بر مبنای گزارش هفته نامه تجارت،«…. دولت اعلام کرده است که بیش از ۱۰۰ پروژه احداث آب شیرین کن در کشور اجرا شده یا در حال ساخت است. از این تعداد ۸۰ پروژه (با ظرفیت ۵۳۳ هزار و ۵۰۰ مترمکعب در شبانه‌روز) در حال بهره‌برداری و تعداد ۲۱ پروژه با (ظرفیت ۱۴۸ هزار و ۹۰۰ مترمکعب در شبانه‌روز) نیز در حال ساخت…»
فارغ از اینکه مناطق جنوبی کشور (بخصوص نوار ساحلی خلیج فارس و دریای عمان ) از خشکسالی و بی آبی رنج می برند، و لاجرم بایستی تصمیم عاجلی برای تامین آب شرب آنان گرفته شود، ظاهرا ساخت آب شیرین کن ها سهل والوصول ترین راه برای رسیدن به این مقصود است ، منتها چند اگر و اما در این «مسیر انتخابی» وجود دارد.
معایب و مضرات آب شیرین کن ها
در باره فواید آب شیرین کن ها سخن بسیار رفته است ولیکن دوستداران محیط زیست حرف های بسیاری در این باب دارند.
اگر وامّای اول
باید اضافه کنم که به ندرت دست اندرکاران این پروژه ها در باره مضرات این دستگاه ها،سخنی به میان آورده اند ، بنا بر گزارش روزنامه قدس: …. در هر ثانیه ۵۰۰ تا ۷۰۰ لیتر فاضلاب خام وارد ساحل و دریای بندرعباس می‌شود کارشناسان معتقدند که این حجم پساب، خود تهدیدی محیط زیستی برای اکوسیستم منطقه است….
حضرات در زمان تصمیم گیری برای احداث آب شیرین کن ها فراموش کرده اند که شرط اصلی در صدور مجوز احداث چنین دستگاه هایی، تسویه پس آب و پیش بینی دفع یا انتقال حجم نمک باز مانده است.
متاسفانه هیچکس به بعد از تولید آب شرب از این طریق، حساسیتی نداشته و تمام پس آب حاصل را راهی دریا می کنند. لازم نیست که توضیح دهم که ورود حجم عظیمی از این گونه پس آب ها به دریا، چه ضربه مهلکی به اکو سیستم نوار ساحلی می زند و در آینده نزدیک چه سرنوشتی در انتظار ماهیان ، مرجان ها، (و در ادامه این زنجیره) صیاداین منطقه خواهد بود.
اگر وامّای دوم
این قسمت داستان به «طنز» بیشتر شبیه است تا «واقعیت تلخی» که از آن سخن خواهم گفت.
بنا بر گزارش تجارت نیوز، در بندرعباس روزانه ۱۵۰ هزار متر مکعب پساب یا فاضلاب خام وارد خلیج فارس می‌شود. این فرایند حدود ۳۰ سال است که ادامه دارد. مشابه همین اتفاق با اعداد مختلفی در میناب، بندر لنگه، پارسیان و برخی دیگر از شهرهای استان هرمزگان رخ می‌دهد. در واقع، روزانه حداقل حدود ۴۰۰ هزار مترمکعب آب خاکستری در سواحل طولانی هرمزگان به دریا میریزد؛ منبعی که در واقع آب شیرین محسوب می‌شود اما نیاز به تصفیه دارد..
خوب طنز ماجرا از اینجا شروع می شود:
ما روزانه چهار صد هزار متر مکعب آب خاکستری قابل تسویه داریم که هزینه تسویه آن یک پنجم هزینه های تولید آب شرب از طریق این دستگاه هاست.
اما چرا هیچ کس به این موضوع فکر نکرده است، و یا اگر فکری هم شده چرا اقدامی اساسی صورت نگرفته است.؟
البته جواب هایی هم به این پرسش داده شده، اینکه بودجه لازم برای تسویه پس آب ها را نداریم.
می خواهم یادداشتم را با این پرسش ( که اتفاقا جواب واضحی هم دارد) تمام کنم،
بقول آقای درویش چگونه است که برای تاسیس آب شیرین کن ها بودجه لازم جهت ۱۸۰ پروژه در کشور را داریم، در حالیکه با آن بودجه می شود« ۹۰۰ پروژه تسویه آب خاکستری» راه اندازی کرده و با یک تیر دو نشان زد:
- مازاد نمک حاصل از تسویه آب دریا را به سمت دریا سرازیر نخواهیم کرد.
- ۴۰۰ هزار متر مکعب فاضلاب که روزانه به علت عدم وجود دستگاه های تسویه،میریزد، راهی دریا نخواهد شد.
قضاوت با خوانندگان عزیز
بیشتر بخوانید:
