جمهوریت – رضا امیری نوشت: روزگاری نه چندان دور در نوک پیکان تیم ملی فوتبال ایران مردی از دیار آذربایجان از سر ایران با جان و دل بدون منت افتخار آفرینی میکرد، افتخاراتی که تا همین امروز هم هیچکس در داخل به گرد پای اش نمی رسد، شاید جوان تر ها که سن شان به تماشای بازی های وی قد ندهد ندانند که شهریار فوتبال ایران در اولین تقابل خود مقابل بحرین حتی تا یک قدمی مرگ هم رفت و تلخ ترین مصدومیت و خاطره دوران ورزشی اش رقم خورد.
در بازی‌های آسیایی هیروشیما و مصاف ایران و بحرین که با تساوی بدون گل پایان یافت، علی دایی در یک حمله با در نظرگرفتن احتمال بسیار بالای برخورد با دروازه‌بان حریف، این ریسک بزرگ را انجام داد و زودتر از او به توپ رسید و با سر به توپ ضربه زد. ضربه دایی گل نشد اما ضربه عمدی “علی حسن” دروازه‌بان حریف درست به هدف خورد و طحال علی دایی را پاره کرد!
دایی بعد از این صحنه با وجود درد تا پایان نیمه اول بازی کرد و بین دو نیمه تعویض شد و در رختکن ماند. بعد از پایان بازی وقتی اعضای تیم ملی به رختکن آمدند دایی را بیهوش دیدند. پزشک دایی اعلام کرد او دچار پارگی طحال و خونریزی شدید داخلی شده و اگر دیرتر به بیمارستان می‌رسید اتفاق بدی می‌افتاد.
این البته تنها بار نبود، او بارها با سر شکسته برای تیم بازی کرد و حتی بعد از پایان دوره فوتبال اش هم عشق به وطن را به بهترین شکل معنا کرد زمانی که در سال ۸۹ و در تبریز در کنفرانس خبری بعد از بازی با تراکتور در واکنش به شعارهای عده ای قلبل گفت که آذربایجان تا ابد بخشی از ایران است.
حالا اما، در روزگاری که شهر خالی از عشاق است، روزگاری که قدر اسطوره هایمان را ندانستیم کسانی میراث دار امثال دایی شدند که برای حضور در تیم ملی ناز می کنند و اتفاقا نازشان هم خریدار دارد، مهاجمی که پیش تر اسب سواری و تفریح را به حضور در تیم ملی کشورش ترجیح داده بود حالا هم شرط تیم باشگاهی اش را برای عدم حضور در تیم ملی پدیرفته است، ایرادی ندارد بالاخره این روزها همه چیزمان باید به همه چیز بخورد، دیگر!
