درباره برخورد بی شرمانه با خانمی مقابل مدرسه

جمهوریت – عصر ایران نوشت : در پی انتشار فیلمی از برخورد شرم آور و زشت چند نفر با یک زن در مقابل مدرسه ۱۳ آبان که بازخورد وسیعی در فضای مجازی داشت، خبرگزاری فارس نوشت: بررسی‌های تکمیلی و هویتی نشان می‌دهد این زن ۵۴ ساله هیچ فرزندی در مدرسه دخترانه ۱۳ آبان تهرانسر ندارد و در طول چند ساعت حضورش در مقابل مدرسه مکرراً اقدام به تشویق دانش‌آموزان و عابران به سر دادن شعارهای ساختارشکنانه کرده است.

در این باره ۲ نکته زیر قابل توجه است:

۱ – اطلاعیه های پلیس و سازمان قضایی نیروهای مسلح و نیز وزیر کشور در نکوهش اقدام آن چند نفر در برخورد با یک زن، از دو نظر ارزشمند بود. اول این که لاپوشانی نکردند و تبری جستند و دوم این که خاطیان را به سرعت شناسایی و دستگیر کردند.

حال نوبت قوه قضائیه است که با اقدام قاطع و قانونی خود، به افکار عمومی که از این رفتار غیرانسانی و غیر شرعی و غیرقانونی جریحه دار شده است، آرامش و اعتماد بدهد؛ خاصه آن که متهمان جزو افرادی هستند که برخی مدعی مصونیت آهنین آنها هستند. در واقع، مهم تر از اجرای عدالت درباره این افراد، ارسال این پیام به جامعه است که برای دستگاه قضایی، خودی و غیر خودی فرقی ندارد. منتظر بی اثر کردن لابی های احتمالی و رأی قاطعانه و اجرای بی چون و چرای آن هستیم.

۲ – منصفانه باید گفت که خبرگزاری فارس نیز در کنار این ادعا که آن خانم، مادر هیچ کدام از دانش آموزان مدرسه نبود، این را هم نوشته که شیوه برخورد با او نامناسب بوده است.
اما یک نکته را باید فراتر از نحوه برخورد مورد توجه داد و آن، اصل برخورد است. گیریم که آن زن شعار هم داده یا از دیگران خواسته شعار بدهند. آیا کسی حق دارد با چنین شخصی، این گونه وقیح و وحشیانه و غیرانسانی رفتار کند؟!

مگر در طول ناآرامی های چند ماه اخیر، مسوولان نمی گفتند که ما با معترضان برخورد نمی کنیم و فقط در حال مقابله با کسانی هستیم که به مردم و اموال عمومی آسیب می زنند؟ گیریم که این خانم هم چند تا شعار داده و به دیگران هم گفته شعار دهید! آیا شیشه شکسته؟ بانک یا سطل آشغال آتش زده؟ با قمه به نیروهای امنیتی حمله کرده؟ راه را بسته؟ به اموال عمومی آسیب زده؟ خیر! او فقط اعتراض کرده است.  حرف های مسوولان این کشور در ۵ ماه گذشته را در گوگل جست و جو کنید: کسی نمانده که نگوید اعتراض حق همه است. ساده تر و معمولی تر و بی خطر تر از شعار دادن – که فقط صدا و کلمه است – مگر داریم؟!

مگر قرن ها شیعه به این افتخار نکرده که مولا علی علیه السلام اجازه می داده خوارج حتی در میان خطبه هایش در مسجد و در میان همه مردم، علیه او حرف بزنند و خود امام، امنیت آنها را تضمین و تأمین می کرد؟

نمی شود که از صدر تا زیر و ذیل مملکت بگویند اعتراض حق مردم است و وقتی یک نفر اعتراض می کند، چند نفر که فکر می کنند باید نخود هر آشی باشند، با وقاحت تمام و به بدترین و مبتذل ترین و نکبت بارترین شکل ممکن با معترض برخورد کنند؛ آن هم با یا یک خانم و با لمس وقیحانه بدن او، بی هیچ شرمی و بی هیچ ترسی!