جمهوریت- ماده ۲۴ منشور ملل متحد «مسوولیت اصلی نگهداری صلح و امنیت بین‌المللی» را برعهده شورای امنیت گذاشته است و شورا باید در انجام این وظایف بر طبق «اهداف و اصول ملل متحد» عمل کند. در ماده ۱، در صدر اهداف «حفظ صلح و امنیت بین‌المللی» و در ماده ۲، در صدر اصول، «احترام به حاکمیت ملی کشورها»، «الزام به حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات» و «منع توسل به زور یا تهدید به آن» آمده است. بر این اساس، اعضای سازمان از هرگونه توسل به زور جز شرایط ماده ۴۲ یعنی براساس تصمیم شورای امنیت و ماده ۵۱ یعنی دفاع مشروع منع شده‌اند. وقتی از شورای امنیت صحبت می‌شود، مقصود غالبا اعضای دائم آن است. آنهایی که به عنوان فاتحان جنگ جهانی دوم، عضویت دائم و حق وتو را به عنوان «حق تاسیس» و «پاداش پیروزی در جنگ» برای خود در نظر گرفتند. در ماده ۴۷ نیز نقش ویژه اعضای دائم در راهبری کمیته ستاد نظامی شورای امنیت در حفظ صلح و امنیت بین‌المللی مورد تاکید قرار گرفته است. از یادآوری این مواد و نکات، این نتیجه حاصل می‌شود که بنیان حفظ صلح و امنیت بین‌المللی مطابق منشور با اعضای دائم شورای امنیت یعنی ایالات متحده امریکا، شوروی، روسیه، انگلیس، فرانسه و چین است. البته باید بگویم که منشور یک ماده نانوشته نیز دارد و آن این است که اعضای دائم گاهی پاسداری از صلح و امنیت بین‌المللی را در راستای منافع خود و نه الزاما مقررات بین‌المللی انجام می‌دهند! همچنین لازم است تاکید شود که جز چین، غالب اعضای دائم شورای امنیت و در راس آنها امریکا در صدر لیست کشورهایی هستند که از زمان تاسیس سازمان ملل به صورت غیرقانونی و در مغایرت با منشور و حقوق بین‌الملل به زور متوسل شده‌اند. به‌این‌دلیل، بیجا نیست اگر امریکا، متجاوزترین محافظِ صلح و امنیت بین‌المللی نام بگیرد. حمله امریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران، در تبعیت و ادامه تجاوزهای رژیم اسراییل، علاوه بر نقض معاهده منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای (ان‌پی‌تی)، نقض مواد متعددی از منشور و گامی دیگر برای بر باد دادن تتمه اعتبار شورای امنیت سازمان ملل متحد است. مهر تایید بر این بی‌اعتبارسازی را سایر اعضای شورای امنیت می‌زنند. آنهایی که همواره منتقد یکجانبه‌گرایی امریکا و بی‌توجهی‌اش به ترتیبات بین‌المللی بودند اما اینک یا دچار بی‌عملی شده‌اند یا ضمنی از اقدام تجاوزکارانه امریکا حمایت کردند. با این حال فرصتی باقی است تا دیگر اعضا نشان دهند متفاوت فکر و عمل می‌کنند و نسبت به ارایه یک قطعنامه برای متوقف ساختن تجاوز به ایران، ولو با احتمال وتو شدن اقدام کنند. با این همه، وضعیت امروز پیامی روشن برای کشورها در جهت بی‌اعتمادی بیشتر به ترتیبات و قواعد بین‌المللی خواهد داشت. اگر سازمان ملل متحد دست به اقدامی ولو بی‌نتیجه، حداقل برای اعتبار خود نزده و هزینه‌های اخلاقی، سیاسی و حقوقی چنین تجاوزاتی را بالا نبرد، ترویج بی‌ثباتی و نیز بی‌اعتباری تعهدات جهانشمول، حداقل دستاورد مشترک «تیم نتانیاهو و ترامپ» برای نظام بین‌المللی خواهد بود.آمریکا، متجاوزترین محافظِ صلح و امنیت بین‌المللی
دکتر مهدی علیخانی، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی و رئیس گروه عربستان انجمن ایرانی مطالعات غرب آسیا در روزنامه اعتماد نوشت:
جمهوریت- ماده ۲۴ منشور ملل متحد «مسوولیت اصلی نگهداری صلح و امنیت بین‌المللی» را برعهده شورای امنیت گذاشته است و شورا باید در انجام این وظایف بر طبق «اهداف و اصول ملل متحد» عمل کند. در ماده ۱، در صدر اهداف «حفظ صلح و امنیت بین‌المللی» و در ماده ۲، در صدر اصول، «احترام به حاکمیت ملی کشورها»، «الزام به حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات» و «منع توسل به زور یا تهدید به آن» آمده است. بر این اساس، اعضای سازمان از هرگونه توسل به زور جز شرایط ماده ۴۲ یعنی براساس تصمیم شورای امنیت و ماده ۵۱ یعنی دفاع مشروع منع شده‌اند. وقتی از شورای امنیت صحبت می‌شود، مقصود غالبا اعضای دائم آن است. آنهایی که به عنوان فاتحان جنگ جهانی دوم، عضویت دائم و حق وتو را به عنوان «حق تاسیس» و «پاداش پیروزی در جنگ» برای خود در نظر گرفتند. در ماده ۴۷ نیز نقش ویژه اعضای دائم در راهبری کمیته ستاد نظامی شورای امنیت در حفظ صلح و امنیت بین‌المللی مورد تاکید قرار گرفته است. از یادآوری این مواد و نکات، این نتیجه حاصل می‌شود که بنیان حفظ صلح و امنیت بین‌المللی مطابق منشور با اعضای دائم شورای امنیت یعنی ایالات متحده امریکا، شوروی، روسیه، انگلیس، فرانسه و چین است. البته باید بگویم که منشور یک ماده نانوشته نیز دارد و آن این است که اعضای دائم گاهی پاسداری از صلح و امنیت بین‌المللی را در راستای منافع خود و نه الزاما مقررات بین‌المللی انجام می‌دهند! همچنین لازم است تاکید شود که جز چین، غالب اعضای دائم شورای امنیت و در راس آنها امریکا در صدر لیست کشورهایی هستند که از زمان تاسیس سازمان ملل به صورت غیرقانونی و در مغایرت با منشور و حقوق بین‌الملل به زور متوسل شده‌اند. به‌این‌دلیل، بیجا نیست اگر امریکا، متجاوزترین محافظِ صلح و امنیت بین‌المللی نام بگیرد. حمله امریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران، در تبعیت و ادامه تجاوزهای رژیم اسراییل، علاوه بر نقض معاهده منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای (ان‌پی‌تی)، نقض مواد متعددی از منشور و گامی دیگر برای بر باد دادن تتمه اعتبار شورای امنیت سازمان ملل متحد است. مهر تایید بر این بی‌اعتبارسازی را سایر اعضای شورای امنیت می‌زنند. آنهایی که همواره منتقد یکجانبه‌گرایی امریکا و بی‌توجهی‌اش به ترتیبات بین‌المللی بودند اما اینک یا دچار بی‌عملی شده‌اند یا ضمنی از اقدام تجاوزکارانه امریکا حمایت کردند. با این حال فرصتی باقی است تا دیگر اعضا نشان دهند متفاوت فکر و عمل می‌کنند و نسبت به ارایه یک قطعنامه برای متوقف ساختن تجاوز به ایران، ولو با احتمال وتو شدن اقدام کنند. با این همه، وضعیت امروز پیامی روشن برای کشورها در جهت بی‌اعتمادی بیشتر به ترتیبات و قواعد بین‌المللی خواهد داشت. اگر سازمان ملل متحد دست به اقدامی ولو بی‌نتیجه، حداقل برای اعتبار خود نزده و هزینه‌های اخلاقی، سیاسی و حقوقی چنین تجاوزاتی را بالا نبرد، ترویج بی‌ثباتی و نیز بی‌اعتباری تعهدات جهانشمول، حداقل دستاورد مشترک «تیم نتانیاهو و ترامپ» برای نظام بین‌المللی خواهد بود. لینک کوتاه : https://jomhouriat.ir/?p=262326
