جمهوریت : کابینه دولت سیزدهم مشخص شد و حالا قرار است دولت سید‌ابراهیم رئیسی سکان اجرائی کشور را برای دستِ‌کم چهار سال در اختیار داشته باشد. البته که کار ساده‌ای پیش‌روی رئیسی و دولتمردانش نیست؛ زیرا مشکلات موجود داخلی و خارجی به طرز افسارگسیخته‌ای گسترده و عمیق است.
برای بررسی وضعیت دولت باتوجه به کابینه موجود ساعتی را با احمد شیرزاد، فعال و تحلیلگر سیاسی به گفت‌وگو نشستیم که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
باتوجه به ترکیب مجلس و دولت و البته اعضای کابینه دولت می‌توانیم بگوییم که با یک حاکمیت یکدست مواجهیم. اصولگرایان چنین حالتی را بد هم نمی‌دانند و می‌گویند که یکدست‌بودن قوا می‌تواند باعث تسریع کارها و هماهنگی بیشتر شود. در مقابل نگاهی هم وجود دارد که چنین یکدست‌شدنی می‌تواند زمینه پنهان‌کاری‌های بیشتر و پاسخ‌گونبودن مسئولان را فراهم کند. شما به این موضوع چه نگاهی دارید؟
من تصور می‌کنم در کشور ما موضوعی پنهان نمی‌ماند و هرچه سعی بر پنهان‌کاری هم شود، درنهایت مردم متوجه همه‌چیز می‌شوند اما من از زاویه دیگری به این موضوع یعنی یکدست‌شدن حاکمیت نگاه می‌کنم؛ من تصور می‌کنم یکدست‌شدن برای اصولگرایان سرابی بیش نیست. وجه مشترک تمام اصولگرایانی که دور آقای رئیسی جمع شده‌اند، مخالفت با اصلاح‌طلبان و دولت آقای روحانی بود، وگرنه من بعید می‌دانم آنها بتوانند با هم کنار بیاید.
آنها نیاز به یک لیدر قدرتمند دارند که در تمام جزئیات بتواند همه نیروها را هماهنگ کند که چنین لیدری وجود ندارد. از سوی دیگر وقتی به فردفرد وزرای دولت سیزدهم نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که هر‌کدام از آنها خود را امپراتور آن وزارتخانه می‌دانند و به احتمال زیاد نمی‌توانند با یکدیگر به مفاهمه برسند.
اکنون باید پرسید که چرا آقای محسن رضایی به دولت آمده است؟ چه مبنایی دارد؟ مگر آقای رئیسی نگفت که آقای مخبر مسئول هماهنگی تیم اقتصادی است، پس چرا چند روز بعد از این سخن آقای رضایی به سِمت معاون اقتصادی او منصوب شد؟ به‌احتمال‌زیاد میان آقای رضایی و مخبر اختلاف‌نظر به وجود می‌آید و درنهایت من پیش‌بینی می‌کنم عمر حضور آقای رضایی در دولت زیاد نباشد؛ زیرا اختلافات احتمالی پیش‌رو باعث می‌شود که آقای رضایی برنتابد و از دولت برود. آقای رئیسی هم کلا با نیروهای هم‌جناح خود رودربایستی دارد و می‌خواهد همه را به نوعی راضی نگاه دارد که همین هم باعث ایجاد اختلافات خواهد شد و احتمالا زودتر از آنچه پیش‌بینی می‌شد، اختلافات درونی دولت رخ نماید.
هرچند باید گفت که در کنار اینها همسو بودن نسبی مجلس با دولت باعث می‌شود دولت در پیشبرد برنامه‌هایش مشکل خاصی نداشته باشد و علاوه بر اینها پیش پای دولت سنگی هم انداخته نمی‌شود؛ زیرا همان‌هایی که پیش پای دولت آقای روحانی سنگ می‌انداختند، اکنون خود تصمیم‌گیرندگان کشور شده‌اند و دیگر منتقدی از جنس خودشان را پیش‌رویشان نمی‌بینند.
دولت در مواجهه با موضوع برجام چه خواهد کرد؟ آیا از پس رفع تحریم‌ها برمی‌آید؟
اگر قدری به حافظه تاریخی‌مان رجوع کنیم، در‌می‌یابیم که آقای رئیسی هیچ‌وقت در مخالفت یا موافقت با برجام موضع صریحی نگرفته است. آقای رئیسی نمی‌خواهد با صراحت و جسارت در این موضوع تصمیم‌گیر باشد و تمایل دارد که نهادهای دیگر حاکمیت مانند شورای عالی امنیت ملی تصمیم‌ساز نهایی باشند و او و دستگاه دیپلماسی دولت صرفا مجری تصمیم باشند.
این حالت را با رویکرد آقای روحانی مقایسه کنید و ببینید که آقای روحانی از ابتدای کارش در سال ۹۲ با خیز مهمی برای به‌نتیجه‌رساندن مذاکرات پا به میدان گذاشت که البته با پدیده‌ای نادر به نام ترامپ هم مواجه شد. آقای رئیسی نمی‌خواهد چنین کند؛ نه نفیا و نه ایجابا اما آقای رئیسی و دولتش هم دیر یا زود با تمام وجود درک خواهند کرد که هیچ مشکلی به‌صورت اساسی حل نمی‌شود، مگر آنکه تحریم‌ها رفع شوند.
در پایان تصور می‌کنید با همه اینها سال ۱۴۰۴ حال مردم ایران خوب خواهد بود؟
من خیلی خوش‌بین نیستم؛ زیرا شیوه مدیریت کنونی بیشتر تبلیغاتی است تا عینی، واقعی و اجرائی و همه نهادها از قبیل صداوسیما، شهرداری و… هم در گسترش این رویکرد مدیریت تبلیغاتی کم نمی‌گذارند اما این به معنای آن نیست که هیچ شکوفایی‌ای در کشور نباشد. حتما مردم پیش می‌روند، ظرفیت‌های خوبی فعال خواهد شد، بخش خصوصی کارش را با قدرت ادامه می‌دهد و در مجموع مردم سعی خواهند اگر کمی و کاستی در نهادهای مختلف وجود دارد، خود جایش را پر کنند.
