گناه نکردن، راه حفظ تقوا و معنویت حاصل از ماه رمضان است

گروه فرهنگی خبرگزاری میزان _ این مایه تقوایی را که در این ماه برای شما به دست آمد، قدر بدانید؛ این را حفظ کنید، این از دست می‌رود. شما با حضورتان در مجامع بندگی خدا مثل مساجد، نمازها، پای صحبت‌ها بحمدالله جو غالب جامعه ما جو توجه و تذکر است؛ قرآن، دعا و مناجات است و تنفس در این فضای معنوی یقینا مایه‌ای از تقوا را برای خودتان در این ماه تحصیل کرده‌اید. روزه کمک بسیار بزرگی بوده؛ این روزه بسیار چیز قیمتی و ارزشمندی است. لازم است خود انسان مثل اینکه وزنش را می‌رود امتحان می‌کند که چقدر کم یا زیاد شده، بتواند درست بفهمد که چقدر آن معنویت و صفا برایش پیدا شده –البته اگر انسان به اعمال و رفتار با آن قلب خاضع و متذکر خودش توجه کند، آثار این عبادات را می‌بیند و حس می‌کند-، اما آن طور هم نیست که خیلی محسوس باشد، لکن بدانید یک مقدار صفا، معنویت، لطف در شما پیدا شده؛ این را نگهش دارید. نگه داشتن آن در درجه اول به این است که تا جایی که می‌توانید سعی کنید گناه نکنید.

***شناخت گناهان فردی، گام اول ترک گناه

یکی از مشکلات ما این است که گناه‌های خودمان را نمی‌شناسیم. آن کسی که مثلا به غیبت کردن عادت کرده، توجه ندارد که یک گناهی را به طور مرتب انجام می‌دهد؛ آن کسی که به دروغ‌گویی عادت کرده با این گناه انس گرفته و توجه ندارد؛ آن کسی که عادت کرده به ایذای مردم و با زبان و با عمل و با رفتار و با کردار خودش افرادی را که دم چک او هستند اذیت می‌کند توجه ندارد به این گناه و به آن عادت کرده؛ آن کسی که به شهوات گوناگون جنسی، از طریق چشم و از طرق گوناگون دیگر عادت کرده توجه ندارد که دچار چنین بلیه و گناهی است؛ آن کسی که عادت کرده به حیف و میل بیت‌المال یا اموال مردم، توجه ندارد که چه گناهی بزرگی مرتکب می‌شود، نه این که نمی‌داند یعنی غفلت در انسان یک انس به وجود می‌آورد و انسان انس می‌گیرد. اول متوجه نیست که گناه کرده و دارد گناه می‌کند وقتی هم متوجه بشود گناه خودش به نظرش کوچک می‌آید وقتی انسان با گناهی انس گرفت، آن گناه به چشم انسان کوچک می‌آید و این خودش یک گناه است؛ یعنی آن گناهی که از کبائر محسوب می‌شود این است که انسان تخلف و معصیت خودش از امر الهی را کوچک بداند و بگوید این گناه که من انجام می‌دهم چیزی نیست؛ خود این یک گناه است.

ما اگر بخواهیم گناه نکنیم، اول گناه خودمان را بشناسیم و این به وسیله خود ما ممکن است، دیگران گناه ما را نمی‌دانند. خود ما باید در کار خودمان دقت کنیم در رفتار شبانه روزی‌مان دقت کنیم. هر کسی یک گناهی دارد؛ ممکن است بنده یک گناهی بکنم که از دست شما اصلا برنیاید؛ شما یک گناه بکنید که آن برادر دیگرتان به آن گناه راهی نداشته باشد. غیر از گناه‌های مشترک که همه انسان‌ها در ان گناه‌ها به خاطر وسوسه‌های نفسانی غالبا شریکند –کم و زیادش متفاوت است- بعضی گناه‌ها اختصاصی است.

گاهی یک انسان کم کاریاش یک گناه است، یک انسان دیگر نه؛ مثلا فرض کنید یک نفر برای خودش کار می‌کند؛ تجارت می‌کند، کارگری می‌کند؛ این شخص اگر چنانچه کم کاری کرد، حالا ممکن است در وضع نیاز جامعه آن هم یک گناه باشد، اما بالاخره یک گناه کوچک و محدود است، اما یک نفر یک کار حساس را برای جامعه انجام می‌دهد که کم کاری او ضربات جبران‌ناپذیری می‌زند؛ این یک گناه بزرگ است. یک نفر با مسائل مالی کلان سر و کار دارد که بی‌توجهی او به مسائل مالی یک گناه است؛ در حالی که دیگری که با آن مسائل با ان عظمت و با آن ابعاد سر و کار ندارد، بی‌توجهی او به مسائل مالی به این بزرگی نیست یک نفر رفتار و روش و اخلاق و کردارش، درس و الگو برای جامعه است.

مثل ما عمامه‌ای‌ها که رفتارمان از نظر مردم به صورت یک ملاک و معیار شناخته می‌شود یا برادرانی که لباس‌های مقدس انقلابی را به تن دارند غالب این یونیفرم‌هایی که در جامعه ما است، لباس‌های مقدس انقلابی است؛ مخصوصا آن‌هایی که از انقلاب جوشیده مثل برادران پاسدار سپاه. البته بقیه یونیفرم‌پوش‌ها هم همین طورند. نیرو‌های ارتش و انتظامی امروز که نظام، نظام اسلامی است، این‌ها هم لباس‌شان لباس مقدسی است- بایستی به کارهایشان بیشتر توجه کنند و بیشتر اهمیت دهند؛ چرا؟ چون از نظر دیگران الگو هستند.

مسئولان مملکتی در هر سطحی از دیگران وظیفه بیشتری دارند. شما برادران و خواهرانی که در بخش‌های گوناگون دستگاه‌های دولتی کار می‌کنید یا خواهرانی که همسران مسئولان و موظفان و ماموران عالیرتبه نظام جمهوری اسلامی هستند، وظیفه‌شان سنگین‌تر است؛ چون شما گناهان اختصاصی‌ای دارید که اگر دیگری ان‌ها را مرتکب شود، آن قدر اهمیت ندارد که شما‌ها انجام دهید. پس ببینید مهم این است که ما گناهمان را بشناسیم؛ گاهی گناه خودمان را نمی‌شناسیم البته المومن مرآت المومن یک برادر می‌توان گناه‌های یک برادر دیگر را اگر دید به او بگوید، منتها نه به صورت آبروریزی و ایذا، بلکه به شکل لطیفی به او بفهماند و او را متوجه و متذکر بکند و این هم خیلی خوب است که بتواند خودش را اصلاح کند. خلاصه حفظ مایه تقوا و ان صفا و معنویت در درجه اول به ترک گناه است و کوشش کنیم گناه را ترک کنیم و از خودمان مواظبت کنیم که گناه نکنیم.

منبع: ماه مبارک رمضان در کلام حضرت آیت‌الله خامنه ای (پیشخوان شماره ۳۴)

بیانات در روز ۲۹ ماه مبارک رمضان ۱۳۶۶/۰۳/۰۷
انتهای پیام/